null
Mikki-Michelle's Geboorteverhalen
Mikki-Michelle's Geboorteverhalen – Van 1e naar 2e kindje
JOOLZ PARENT STORIES
"En toen ineens: ‘HOOFD! HOOFD!’ riep ik. Plop—en daar was ze…"
Twee geboortes, twee totaal verschillende ritmes. Mikki-Michelle deelt de rauwe, krachtige momenten waarop haar dochters Loá-Loé en Sumi-Sumé ter wereld kwamen—elke geboorte een avontuur op zich.
Loá-Loé’s Big Arrival
Donderdag 27 oktober 2022. Saam en ik gingen ‘even’ een toetje eten. Nou ja, waggelen naar een Italiaans tentje om de hoek. Ceppi’s, vol jonge, bruisende mensen die klaar waren voor een avond uit. Wij zaten er chill tussenin, pratend over de baby, onze plannen en ons leven in Mexico, waar we eerder dat jaar naartoe verhuisden.
Na ons toetje liepen we naar huis, en ik voelde een soort lichte menstruatiekramp. Niks aan de hand, dacht ik. Gewoon een laatste zwangerschapskwaaltje. Maar om 2:30 uur ‘s nachts werd ik wakker. Dit was anders. "Aha, dít bedoelen ze dus met ‘het begint te rommelen’," dacht ik. Niet pijnlijk, maar sterk genoeg om te moeten zuchten in plaats van gewoon ademhalen.
Om 6 uur ‘s ochtends belde Saam onze geweldige verloskundige, Daniela. Haar advies? "Begin je dag zoals altijd, ik check later in." Ik probeerde mezelf af te leiden—dacht eraan om een taart te bakken (want priorities), maar eindigde op de bank. Te gaar om zelfs maar een serie te kijken.
Tegen 2 uur ‘s middags belde Daniela weer. "Hoe gaat het?" vroeg ze. Huilend antwoordde ik. Oeps. De weeën waren nog niet regelmatig, maar au. "Hoe ga ik dit doen als het écht begint?" Daniela hoorde mijn tranen en zei: "Ik kom langs voor thee." Instant opluchting.
Toen ze om 4 uur aankwam, bevestigde ze wat ik diep vanbinnen al wist—dit was nog niet het echte werk. Ze liet oliën achter: muskus om de weeën te stimuleren, jasmijn om me in mijn bubbel te laten zakken. En ze adviseerde ons naar de slaapkamer te verhuizen, waar alles al klaarstond.
Vanaf 5 uur werd het serieus. Mijn lichaam nam het over. Van bed naar bad naar bed weer terug. Het warme water was hemels—maar die weeën? Next level. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik bewoog, gromde, ademde als een oermens. En toen, het breaking point: ik keek Saam aan, in tranen. "Ik kan dit niet meer. Stop. Ik wil dit niet meer." Hij wist genoeg.
Hij belde Daniela, zette het bevalbad op, dimde de lichten, stak kaarsen aan, zette muziek op. Daniela kwam binnen en stelde voor om weer het bad in te gaan. Dit keer was het precies wat ik nodig had. Ik dreef tussen de weeën door, in en uit een andere dimensie. En toen—plop. Mijn vliezen braken.
Het echte werk begon. De druk, de intensiteit, de drang om te duwen. Geen metingen, geen ingrepen—gewoon vertrouwen op mijn lichaam. Met elke wee liet ik los. Ik voelde haar komen, voelde haar hoofd. Ik brulde als een warrior.
En toen ineens: "HOOFD! HOOFD!" Plop. Daar was ze, haar minihoofdje tussen mijn benen. Nog een paar weeën en boem, ik tilde haar zelf op mijn borst. Pure magie. Precies op 40 weken was ze daar: onze dochter, Loá-Loé. 24 uur lang bevallen—rauw, intens, onvergetelijk.
En door alles heen: Saam. Mijn rots, mijn liefde, mijn alles. Daniela, mijn kompas, die me de ruimte gaf om op mijn eigen manier te bevallen. Ik had het niet zonder hen gekund.
Sumi-Sumé’s Razendsnelle Aankomst
En toen kwam Sumi. Een totaal andere vibe—sneller, ritmisch, in control.
Om 8:30 uur trok het aan, maar ik kon nog prima doorademen. Toen Saam terugkwam, zei ik: "Ik denk dat het begonnen is." Die mix van spanning en excitement hing in de lucht. "Moeten we het bad vullen? De verloskundige bellen?" Saam stelde voor om nog even te chillen.
Ik lag naast Lo, wreef over mijn buik, fluisterde tegen Sumi. Maar nope. Geen rust voor mij.
Om 9 uur zei ik: "Bel iedereen. Dit is het." Mijn schoonouders kwamen om op Lo te passen. Om 10 uur was mijn verloskundige, Caroline, er. Ik zat op mijn yogabal, naast het bad, dat langzaam vol liep.
Ik ben een zelfstandige bevaller—geen gepraat, geen gedoe. Gewoon zijn. Caroline respecteerde dat. Ondertussen was Saam nog bezig met Lo en de laatste regeldingen. Maar toen mijn schoonouders er waren, was hij eindelijk bij me. En ik had hem nodig. De weeën waren krachtig, maar er zat een ritme in. Caroline vroeg of ik het bad in wilde. "Nu al?" dacht ik. Dit ging zóveel soepeler dan de eerste keer. Ik voelde me sterk, verbonden met mijn lichaam.
In het water kon ik niet stilzitten. Ik bewoog, wiegde, hield Saam vast. En toen veranderde de druk. "Mag ik persen?" vroeg ik. "Als je de drang voelt, ga ervoor," zei Caroline. En BAM—mijn lichaam nam het over.
Maar dit keer voelde het anders. Alsof ze vastzat. Ik kreeg kramp in mijn benen, kon geen houding vinden die fijn was. "Het past niet! Dit doet zóveel pijn!" riep ik. Haar hoofd zakte, en trok zich terug. Opnieuw. En opnieuw. De pijn was bizar. En toen ineens—ik moest haar eruit krijgen. Binnen 20 minuten was ze daar. Mijn meisje, mijn Sumi-Sumé. Ik klom uit het bad, compleet op. Maar nog voordat ik kon beseffen dat ze er was, zag ik Caroline’s gezicht veranderen.
"Mik… iets klopt niet."
En op dat moment stond de wereld stil. De woorden kwamen binnen als een klap. Een totale ruptuur. Ze echoden in mijn hoofd, maar ik kon ze niet helemaal bevatten. Ik wist dat het erg was, maar hoe erg? Wat betekende dit voor mij? Voor mijn lichaam? Voor mijn herstel? En toen kwamen de woorden waar ik het meest bang voor was: “Je moet nu naar het ziekenhuis.”
De enige plek waar ik niet wilde zijn, niet na zo’n mooie, krachtige thuisbevalling.
Chaos brak uit. Bellen met het ziekenhuis. De ambulance. Sumi klaarmaken. En nog geen twintig minuten later lag ik daar, achterin die ambulance. Alleen. Geen plek voor een maxi-cosi, geen ruimte voor mijn baby of Saam. Alleen ik, onderweg naar het onbekende. De langste rit van mijn leven, vol vragen waar ik geen antwoord op wilde. Hoe erg is het? Wat gaat er gebeuren? Komt dit ooit nog goed?
En toen—Saam, Sumi en Caroline bij de ziekenhuisdeuren. Wat een opluchting. Hen zien gaf me zoveel rust. Mijn liefde, mijn pasgeboren dochter van nog geen uur oud, en mijn verloskundige, die me door alles heen had geleid. Niet veel later lag ik op de operatietafel, werd ik gehecht, terwijl de gynaecoloog me verzekerde: Alles komt goed. En gek genoeg… dat kwam het ook.
Ik hield Sumi tegen mijn borst en liet alles op me inwerken. Die middag waren we alweer thuis. En in de dagen die volgden, begon ik deze ruptuur—deze onverwachte, ongewenste wending—niet alleen als een tegenslag te zien, maar als een zegen. Sumi zat waarschijnlijk vast, zoekend naar de juiste hoek om geboren te worden. En door onze dans—ik wiegend in het water, zij zoekend naar haar weg—maakte mijn lichaam ruimte voor haar. Het hielp haar veilig op de wereld te komen.
Mijn lichaam heeft me niet in de steek gelaten. Het heeft ons gered.
Het was rauw. Het was intens. Het was helend. En nu heb ik de mooiste, gezondste dochter in mijn armen.
Deze dans was nog maar het begin van onze reis samen.
We did it. ❤️
Wil je meer weten over Mikki-Michelle en haar ervaring? Check het volledige verhaal & deel je eigen geboorteverhaal met ons op socials!
@lifestory_by_lesley
