Tussen speeltijd en deadlines: balans vinden als ouder 

We kennen het allemaal: je probeert je kind een boterham in de mond te schuiven, ondertussen een Teams-meeting in te loggen, een sok te zoeken die wél bij de andere past en dan vraagt je partner doodleuk: “Wat eten we vanavond?” (Zucht). Ouderschap voelt vaak als een fulltime baan bovenop je fulltime baan. Maar hoe houden we al die ballen in de lucht zonder zelf kopje onder te gaan? We spraken orthopedagoog én moeder Loes Waanders over de druk, de dubbele standaarden en vooral: hoe je wat meer rust en balans vindt in de chaos van de dag. 

First things first: waar komt die druk eigenlijk vandaan? 

Volgens Loes is er niet één oorzaak, maar een cocktail van factoren die ouders tegenwoordig onder druk zet. We werken simpelweg meer dan generaties vóór ons, terwijl de hulp van grootouders, buren of een uitgebreide community steeds meer is weggevallen. Het kerngezin staat er vaak alleen voor, en dat terwijl opvang duur en beperkt is. Verlof is bovendien kort in vergelijking met veel andere Europese landen, waardoor jonge gezinnen al vroeg weer in de ratrace stappen. 

Daarbovenop komt de invloed van sociale media. We zien vooral de mooiste vijf procent van andermans leven en vergeten de rommel erachter. Rationeel weten we dat er uitdagingen en tranen zijn, maar toch voelt het vaak alsof wij zelf tekortschieten. En dan is er nog de constante FOMO (Fear of Missing Out): de ene keer een carrièrekans, de andere keer een festival of uitje waar je eigenlijk óók bij wilt zijn. Alles lijkt leuk en belangrijk, maar je kunt onmogelijk overal “ja” op zeggen. Het resultaat? Meer doen, met minder steun - geen wonder dat ouders zich opgejaagd voelen.

Interne versus externe verwachtingen 

Wat je jezelf oplegt, is vaak een spiegel van wat de maatschappij van je verwacht, legt Loes uit. Onze “innerlijke blauwdruk” wordt gevormd door opvoeding, cultuur en werkcultuur. Maar die blauwdruk matcht niet altijd met wat je zelf van binnen écht belangrijk vindt. 

Neem de verwachtingen rondom werk. Een moeder die minder gaat werken, wordt al snel gezien als minder ambitieus. Terwijl een vader die hetzelfde doet juist geprezen wordt om zijn betrokkenheid. Werkt een moeder fulltime, dan krijgt ze vaak het stempel koel en afstandelijk, terwijl een vader die fulltime werkt juist wordt gezien als de perfecte kostwinner. Geen wonder dat veel moeders het gevoel hebben dat ze op alle vlakken tekortschieten. En vaders? Die ervaren vaak het tegenovergestelde: ze wíllen juist meer zorgtaken op zich nemen, maar voelen weinig steun vanuit hun werk. 

Loes’ persoonlijke wake-up call 

Toen haar oudste zes maanden oud was, verhuisde Loes met haar gezin naar Zweden. Daar zag ze hoe anders ouderschap ingericht kan zijn. In Zweden verdelen ouders samen 480 dagen verlof, ongeacht of je vader of moeder bent. Het is er normaal dat je werkt én zorgt, terwijl kinderopvang goed geregeld is. Kinderen krijgen er warme maaltijden, zien dagelijks dezelfde vertrouwde gezichten en ouders zetten verlofuren slim in om hun kind op tijd te kunnen ophalen. 

Terugkijkend realiseerde Loes zich hoe sterk cultuur bepaalt wat we “normaal” vinden. De les die ze meeneemt: kies vooral wat jóu energie geeft. Wat voor de ene ouder goed werkt, hoeft helemaal niet bij jou te passen. En dat is oké. 

De kracht van community 

We mogen individualistisch leven, maar ouderschap red je niet in je eentje. Soms is het al genoeg als je bij de koffieautomaat kunt verzuchten dat je kind de hele nacht wakker was, of als een vriendin even luistert naar je klaagzang. Dat kleine beetje herkenning en steun maakt een groot verschil. 

Loes benadrukt dat steun van anderen een bewezen buffer tegen stress is. En dat hoeft niet alleen online te zijn - misschien juist niet. Een praatje in het echt, een vriend die een middagje oppast of een buur die even bijspringt, kan precies het vangnet zijn dat je nodig hebt. 

Wat er écht moet veranderen 

Als Loes één systeemaanpassing mocht doen, zou ze kiezen voor langer en gelijkwaardiger ouderschapsverlof, gefinancierd door de overheid. Want de winst is enorm: ouders ervaren minder stress, kinderen profiteren van meer rust en nabijheid, en werkgevers houden loyale werknemers die niet omvallen. Het geeft vrouwen meer kansen om door te groeien en zorgt voor een eerlijkere verdeling van zorgtaken. 

Ze benadrukt ook dat werkgevers een rol hebben. Nog te vaak is de houding: “regel het thuis maar”. Terwijl bijna de helft van de ouders eigenlijk aangeeft dat ze het niet volhouden, maar dat liever niet bespreekt uit angst voor hun carrière. Een open gespreksklimaat en echte steun vanuit organisaties kan hier zoveel verschil maken. 

De gouden reminder 

Veel ouders voelen zich tekortschieten. De truc, zegt Loes, is mildheid. Je hoeft niet te doen alsof het makkelijk is - het ís lastig. Maar praat tegen jezelf alsof je je eigen beste vriend(in) bent. Dus niet: “Ik faal overal.” Maar wél: “Ik vind het lastig dat ik tijd tekortkom, maar ik doe mijn best. En dat is genoeg.” 

Jij bent de enige die jouw innerlijke stem de hele dag hoort, dus zorg dat die steunend is. 

Balans vinden als ouder is geen einddoel. Het is meer een wiebelige koorddans, soms met twee linkersokken en een knuffelbeer onder je arm. Maar één ding is zeker: perfectie bestaat niet, verbinding wel.